Hijgend en zwetend stoemp ik in een meditatieve cadans de berg op. Dat voelt fijn zeg. Zo vrij. Genietend van de natuur om me heen. Lekker fysiek bezig zijn en mijn eigen kracht voelen. Ondertussen denk ik na over hoe ik thuis die vrijheid en ontspanning die ik nu voel kan ‘vasthouden’.
Om een antwoord te kunnen vinden, moet ik eerst maar eens kijken wat vrijheid voor mij betekent. Onderweg als pelgrim is dat niet zo moeilijk te bedenken. Zelf bepalen wat ik doe, waar ik heen ga. Of ik links of rechts ga. Of ik de pijlen volg of toch de route afsnijd om eerder op de bestemming van die dag aan te komen. Of ik een dag binnenblijf omdat het hondenweer is. Of ik alleen of samen reis. Als ik het zo bekijk, is het best gemakkelijk om te bedenken hoe ik dit in mijn dagelijks leven mee kan nemen en zo door mijn leven te navigeren. Het is vooral de hinderlijke gedachte ‘misschien vindt men er iets van’ die me soms, maar steeds minder, tegenhoudt om bepaalde keuzes te maken.
Zoals ik op mijn vijfenveertigste verjaardag besloot mezelf het cadeau van gemillimeterd haar te schenken. Wat was ik gespannen. Want wat zou ‘men’ ervan vinden? Dat ik het vrouwelijk schoonheidsideaal aan mijn laars lap en doe waar ik zin in heb? Inmiddels ben ik anderhalf jaar verder en heb ik zowel positieve als vragende als zwijgende reacties gekregen. Wat je vindt mag je houden. Ik vind er ook wat van. Namelijk oneindig veel leuker en makkelijker dan elke dag mijn haar te föhnen in een model waar ik al jaren tegenaan heb gekeken.
Wat je vindt mag je houden
Stapje voor stapje wordt het steeds makkelijker keuzes te maken die dichtbij mijn gevoel liggen, steeds makkelijker mijn koers bij te stellen. Tegelijk is die vrijheid niet onbeperkt. Ik leef samen met mijn lieve echtgenoot en onze kinderen. Mijn vrijheid om mijn eigen keuzes te maken bestaat binnen de kaders van mijn verantwoordelijkheid als moeder, partner, zus, dochter, vriendin, werknemer.
Zoals we onderweg als pelgrims onze richting bepalen en bijsturen als dat nodig is om naar onze stip op de horizon toe te bewegen, zo doen wij dat thuis ook. Deze vrijheid betekent ook dat we na vier jaar in Fryslân te hebben gewoond terug gaan verhuizen naar Huizen. Dat is vrijheid voor mij, elke keer thuiskomen bij mijn eigen gevoel en daarnaar handelen.
Deze column verscheen eerder in de Jacobsstaf , kwartaalblad van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob.
