(On)draaglijk

Midden in de zomer rijd ik met onze hond Sam naar een plek waar we gaan kennismaken met mogelijk zijn nieuwe baasjes. Ik heb buikpijn van de spanning. We zijn met Sam bijna twee jaar geleden aan een reis begonnen die we helaas niet af kunnen maken. Dat doet heel veel pijn. Vaak grijp ik in weerbarstige tijden terug op mijn ervaringen als pelgrim. Pelgrimeren lijkt immers erg op het echte leven, maar dan in compacte vorm. Pas nadat ik heb (h)erkend dat iets echt niet meer gaat – wat soms wel wat voeten in de aarde heeft – kan ik de volgende stap zetten. Dat duurde met Sam best lang, want ik ben nogal een pitbull, erg vasthoudend als ik eenmaal ergens aan begonnen ben. Er waren wel tekenen dat het ondanks veel liefde en aandacht misschien toch niet zou lukken. Maar hé, laten we het nog even aankijken en niet zomaar opgeven.

Net zoals die keer dat we stug doorgingen op een steile zandweg die voor onze met bagage behangen fietsen bijna onbegaanbaar was, en die zich oneindig leek voort te slingeren naar boven. Die zou toch ook eindigen in een fantastisch mooi uitzicht, waarna we moeiteloos naar beneden zouden zoeven?

Het werd ook makkelijker met Sam. Maar toch ging het onverwacht – op de spreekwoordelijke manier – bergafwaarts. Het karakter van Sam bleek te onstabiel, hij begon zijn roedel te sterk te verdedigen. Happen in vriendjes van onze zoon die onbevangen binnenlopen is, op zijn zachtst gezegd, niet zo handig in een gezin met opgroeiende kinderen. Voor ons een onhoudbare situatie.

Pelgrimeren lijkt immers erg op het echte leven,
maar dan in compacte vorm

Voor deze conclusie had mijn man minder lang nodig dan ik. Ik zocht als een gek – en doe dat af en toe nog steeds – naar uitwegen. Maar feit is en blijft dat er in de hersenen van onze lieve hond een verkeerde afslag is genomen en wij hiermee geen risico’s willen nemen.

Acceptatie van een onmogelijke situatie en de daaruit voortvloeiende keuze. Erop vertrouwen dat het allemaal goed komt. Dat is allemaal geen kattenpis. Voor deze afslag is geen routekaart, geen bevestiging of dit de goede weg is. Midden in mijn vertwijfeling ontmoet ik iemand die me een aanwijzing geeft waarmee ik door kan. Ik heb tranen met tuiten gehuild en er zullen nog vele tranen volgen, maar ik voel vertrouwen dat Sam een mooie toekomst tegemoet gaat bij zijn nieuwe mensen en hondenroedel. Dat maakt de keuze dragelijk.

Deze column verscheen eerder in de Jacobsstaf , kwartaalblad van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob.

Scroll naar boven