Waar je (geen) zin (meer) in hebt

Verleden jaar werkte ik voor het Rode Kruis. Met de jonge supervisor Susan sprak ik over mijn pelgrimage van Alkmaar naar Santiago. Ze vroeg of ik het nog eens zou willen doen. Ik knikte waarop haar dodelijke vervolgvraag kwam: ‘Waarom doe je het dan niet?’ Daar wist ik zo gauw geen antwoord op. Met haar ‘Ja, moeilijke vraag he?’ wreef ze nog eens zout in de wonde.

Het afgelopen jaar bleef die vraag door mijn hoofd wandelen. Ja, waarom deed ik het niet? Ik was nog gezond, had geen vast werk en financieel kon het ook wel. Ik begon voorbereidingen te treffen, vermeed de fouten van vorige keer. Toen wel voldoende van tevoren getraind. Maar zonder rugzak, zodat ik drie maanden lang pijn in mijn rug had.

Begin maart ging ik op pad. Fysiek ging het een stuk beter dan vorige keer, maar mentaal was het zwaarder. Zeker, ik had leuke kleine en grote ontmoetingen die zorgden dat mijn trip ook een pelgrimstocht was en niet zomaar een langeafstandswandeling. Zo was er Hedwig van het tankstation in Sleeuwijk, die zei dat de koffie ‘van het huis’ was. Mariette en Jos uit Breda, die me niet kenden maar op Facebook over me gelezen hadden en me spontaan een overnachting bij hen thuis aanboden. Martine, die ik alleen via Facebook kende en speciaal naar Halle kwam gereden om me een koffietje aan te bieden en met wie het meteen klikte. Pastor Guido uit Anderlecht die me gastvrij in de pastorie uitnodigde en me de pelgrimszegen gaf.

Na twee weken ging het fysiek nog steeds goed maar mentaal werd het lastig. Overnachtingsplaatsen vinden was erg moeilijk en noodgedwongen liep ik dagelijks veel grotere afstanden dan ik eigenlijk van plan was. Ik besefte dat de magie van de eerste keer verdwenen was. Ik had het allemaal eens gedaan en mijn tocht begon steeds meer op werken dan op pelgrimeren te lijken.

Ik nam een rigoureus besluit. Ik stop ermee, het is mooi geweest. Was dit nu een nederlaag? Nee, eerder een overwinning. Afgezien van nieuwe vriendschappen was ik ook een ervaring en een inzicht rijker. En ik kon me thuis weer op nieuwe mooie dingen richten zonder het gevoel te hebben: was ik nu toch nog maar een keer naar Santiago gelopen.

Scroll naar boven