De dagen worden weer langer, vogels fluiten ons het voorjaar tegemoet. De luiken gaan weer open en Pelgrimszin is weer op pad geweest. Te beginnen naar Utrecht, we stonden op het Pelgrimsplein van de Fiets- en wandelbeurs.
Zaterdag en zondag 25 en 26 februari waren dagen van ontmoeting en weerzien met pelgrimsvrienden. Want belangrijker nog dan het aanprijzen van onze mooie verjaardagskalender De Jarige Pelgrim, het boek De lange weg naar huis en het nog te verschijnen Waar je geen zin meer in hebt (van Annette) zijn die ontmoetingen. De laatste Fiets- en wandelbeurs dateerde alweer van het pre-corona tijdperk, voorjaar 2020. Te lang om niet te doen wat zo leuk is aan het pelgrimeren, ontmoeten.
Twee dagen lang toog een soms wonderlijke stoet aan (pré-)pelgrims aan ons voorbij. De een wat aardser dan de ander, de een wat beter wetend wat te gaan doen dan de ander. Zo’n beurs is een mooie plek om plannen te maken, in dat gesprek met anderen. Zaadjes planten bij zoekenden, ontkiemende zaadjes bij mezelf. Want in de ontmoeting zit ook vaak de vraag: ‘en, wat ga jij doen dit jaar?’ Goeie vraag, misschien wel een tochtje maken, als pelgrim of niet. Maar kriebelen doet het en deze hebben we alvast.
Want dit weekend ben ik toch twee dagen een beetje op pelgrimstocht geweest, al was het maar naar Utrecht.
